Urodził się 30 X 1904 r. w Stanisławowie. Uczęszczał do gimnazjum w Bochni, Drohobyczu i Żywcu, gdzie zdał maturę w 1922 r. Wcześniej założył tam drużynę harcerską, na której czele stał od 1918 do 1920 r. W XI 1918 r. wziął udział w rozbrajaniu Austriaków w Żywcu. Od VII do IX 1920 r. służył w WP jako ochotnik.

W 1922 r. rozpoczął studia chemiczne na Politechnice Lwowskiej. Od IX 1923 do VIII 1926 r. kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty i Oficerskiej Szkole Piechoty w Warszawie, która ukończył z I lokatą. Po czym objął dowództwo plutonu w 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku, od XI 1927 r. w kompanii wysokogórskiej w Zakopanem, a od XII 1930 r. w Kompanii Zamkowej Prezydenta RP. Równocześnie studiował w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie, uzyskując absolutorium w 1935 r. W tymże roku ukończył Wyższą Szkołę Wojenną, a w 1937 r. École Supérieure de Guerre w Paryżu.

Od VIII 1937 r. był I oficerem sztabu 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu, a od XI 1938 r. dowódcą kompanii w 42 pułku piechoty w Białymstoku.

W kampanii 1939 r. był zastępcą szefa Oddziału Operacyjnego sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Narew", a następnie oficerem sztabu Grupy Armii gen. S. Dąb-Biernackiego.

Od VIII 1940 r. służył w Biurze Studiów Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa-Miasto Związku Walki Zbrojnej, od wiosny 1941 r. był szefem Biura Studiów i II zastępcą szefa Oddziału II Komendy Głównej ZWZ - Armii Krajowej, a od XII 1943 do I 1944 r. - już jako podpułkownik - pełnił obowiązki szefa Oddziału II KG AK. Urlopowany z obawy przed dekonspiracją, w VI 1944 r. powrócił do Oddziału II KG AK, jako zastępca jego szefa ds. wywiadu ofensywnego. W Powstaniu Warszawskim przeszedł szlak: Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście Północ - Śródmieście Południe. Od 28 IX pertraktował w imieniu Dowódcy AK układ o zakończeniu działań powstańczych.

Po powrocie z niewoli w Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew) od VII 1945 r. służył w Oddziale Operacyjnym Sztabu Generalnego w Warszawie, od V 1946 r. w Oddziale Wyszkolenia, od VIII był szefem Wydziału Studiów Oddziału Operacyjnego, a od V 1947 r. zastępcą szefa tego oddziału. W IV 1948 r. został szefem sztabu Dowódcy Wojsk Lądowych; od VII w randze generała brygady.

Od II 1949 r. był szefem Wydziału Studiów Akademii Sztabu Generalnego. Po miesiącu został aresztowany przez Informację Wojskową i w VIII 1951 r. skazany na dożywotnie więzienie w tzw. procesie generałów. Zmarł 21 XII 1952 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie.

Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy.

Piotr M. Boroń

Literatura:
A. K. Kunert, Słownik konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990.