Urodził się 22 VI 1897 r. w Jaśle. Uczył się w Wyższej Szkole Realnej w Krakowie, w której w 1914 r. zdał maturę. Od 1912 r. działał w Polskich Drużynach Strzeleckich, kończąc jednoroczny kurs.

W XII 1914 r. został przyjęty do Legionów Polskich i od V 1915 r. służył w sztabowym plutonie jazdy przy Komendzie LP. Od XII 1915 r. wchodził w skład 3 szwadronu 2 pułku ułanów LP biorąc udział w walkach na froncie. Po kryzysie przysięgowym w Legionach służył w Polskim Korpusie Posiłkowym i w I 1918 r. został przyjęty do Szkoły Podchorążych w Mamajesti. Niebawem jednak, po przejściu oddziałów pod dowództwem J. Hallera pod Rarańczą do II Korpusu Polskiego, został internowany na Węgrzech, skąd uciekł i ukrywał się w Małopolsce.

W XI 1918 r. zgłosił się w Krakowie do tworzonego 2 p. uł., skąd na czele wydzielonego plutonu ruszył na odsiecz Lwowa. Po walkach w Małopolsce Wschodniej, dowodząc od XII szwadronem, w V 1919 r. powrócił do 2 p. uł., przemianowanego miesiąc później na 2 pułk szwoleżerów rokitniańskich. Służąc w nim patrolował pogranicze na Śląsku i Pomorzu. W 2 p. szwol. wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w IV 1920 r. walcząc w tzw. wyprawie kijowskiej a w VIII odpierając Armię Konną w bitwie pod Komarowem, awansując na porucznika i adiutanta dowódcy pułku.

Po wojnie stacjonował z 2 p. szwol. w Bielsku. Od IV do VII 1922 r. był dowódcą szwadronu, awansując na rotmistrza, a od VIII był dowódcą Szkoły Podoficerskiej 2 p. szwol. Od XI 1922 r. szkolił się na kursie dowódców szwadronów w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu. W 1927 r. awansował na majora. Od VIII 1927 r. służył w 18 p. uł. w Grudziądzu, następnie w od IX 1929 r. w 20 p. uł. w Rzeszowie, od wiosny 1934 r. w 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie, jako kwatermistrz i w tej samej funkcji od 1936 r. w 4 p. uł. w Wilnie, a od 1938 r. dowodził szwadronem zapasowym 4 p. uł. w Wołkowysku.

Oprócz służby zawodowej w kawalerii, od lat 20 XX w. osiągał wielkie sukcesy w sporcie hippicznym, jako jeden z najwybitniejszych polskich jeźdźców sportowych, zajmując najwyższe miejsca w konkursach krajowych i zagranicznych.

W kampanii 1939 r. był zastępcą dowódcy 110 rezerwowego pułku ułanów formowanego w Wołkowysku. Walczył w Sowietami w rejonie Augustowa. 28 IX po rozwiązaniu 110 rez. p. uł. stanął na czele resztek pułku i grupy z 102 rez. p. uł. 1 X przeszedł Wisłę, w drodze na Kielecczyznę staczając zwycięskie potyczki z Niemcami. Walcząc w Górach Świętokrzyskich przyjął pseudonim "Hubal" i swoją 300-osobową grupę piechoty i kawalerii nazwał Oddziałem Wydzielonym Wojska Polskiego. Stworzył też konspiracyjną organizację Okręg Bojowy Kielce, którą w XII 1939 r. podporządkował Służbie Zwycięstwu Polski. W III 1940 r. zmniejszył liczebność OW WP do 70-80 ludzi.

Poległ 30 IV 1940 r. w boju pod Anielinem. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych; pośmiertnie Orderem Polonia Restituta (2010) i Orderem Virtuti Militari IV klasy.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
M. Szymański, Oddział majora "Hubala", Warszawa 1977;
T. Strzembosz, Dobrzański Henryk [w:] Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa 2004.