Urodził się 20 II 1894 r. w Rzeszowie. Maturę zdał w gimnazjum im. M. Kreczmara w Warszawie, gdzie należał do tajnej drużyny im. R. Trauguta i był instruktorem skautowym. W 1913 r. Rozpoczął studia handlowe w Antwerpii. W Belgii wstąpił do Związku Strzeleckiego, w którym ukończył kurs podoficerski.

Latem 1914 r. w Krakowie wstąpił do Polskich Dryżyn Strzeleckich. Od VIII 1914 r. służył w Legionach Polskich jako dowódca plutonu, następnie kompanii w 2 pułku piechoty. W VI 1915 r. został ranny pod Rarańczą i do X leczył się w Krakowie, w tym czasie awansował na podporucznika. W 1917 r. ukończył kurs oficerski w Zambrowie. Po tzw. kryzysie przysięgowym służył jako dowódca kompanii Polskim Korpusie Posiłkowym. Po pokoju brzeskim 15/16 II 1918 r. pod Rarańczą był w straży przedniej oddziałów płk. J. Hallera przebijając się przez front do II Korpusu Polskiego. 11 V 1918 r. po bitwie pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej, z której rychło zbiegł i działał w konspiracji na Ukrainie.

Od 1 XI 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa jako dowódca odcinka, a później II Grupy (trzech odcinków). W I 1919 r. został skierowany do Francji, gdzie dowodził batalionem w 1 i 3 pułku strzelców polskich. W IV 1919 r. powrócił do Polski z armią gen. J. Hallera i uczestniczył w walkach z Ukraińcami. Od 15 X 1919 r. był dowódcą 19 pułku strzelców (potem pod nazwą 4 pułku strzelców podhalańskich) w wojnie polsko-bolszewickiej.

We IX 1921 r. ukończył Szkołę Sztabu Generalnego i od XI do X 1922 r. był szefem sztabu 8 Dywizji Piechoty w Modlinie, następnie od XI do X 1924 r. dowódcą 32 pułku piechoty w Modlinie, od X 1924 r. do V 1925 r. był zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W XII 1924 r. awansował na pułkownika Sztabu Generalnego. Po czym do VIII 1926 r. był dowódcą 71 pp w Zambrowie, w czasie przewrotu majowego pozostał po stronie rządowej. Od VIII 1926 do XII 1928 r. był oficerem w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, następnie do X 1934 r. był dowódca piechoty dywizyjnej 20 DP w Baranowiczach. Po czym do III 1939 r. dowodził 22 DP Górskiej w Przemyślu, gdy po awansie na generała brygady dowodził Grupą Operacyjną "Bielsko".

W kampanii 1939 r. dowodził GO "Bielsko" (od 3 IX "Boruta") walcząc do 21 IX. Uniknął niewoli i przedostał się do Lwowa w dzień po jego kapitulacji. Został zastępcą a od 27 X dowódcą Polskiej Organizacji Walki o Wolność, której pozostałości formowały lwowskie struktury Związku Walki Zbrojnej. Zagrożony aresztowaniem usiłował przedostać się do Francji. Lecz 14 XI 1939 r. został schwytany i uwięziony przez Sowietów.

Po układzie Sikorski-Majski został zwolniony w więzienia w Moskwie na Butyrkach i od IX 1941 do III 1942 dowodził 5 DP w ZSRR. Następnie był dowódcą wojsk ewakuowanych do Iranu. Wezwany do Londynu przybył tam w VI 1942 r. Od X 1942 do III 1943 r. i ponownie od VIII 1943 do III 1943 r. był dowódcą 1 Korpusu Polskiego w Wielkiej Brytanii.

23 XII 1945 powrócił do Polski i od II do VII 1946 r. był zastępcą szefa Departamentu Piechoty i Kawalerii Ministerstwa Obrony Narodowej. Przeniesiony do rezerwy od 1946 do 1964 r. pracował na roli w Skolwinie pod Szczecinem, po czym zamieszkał w Zakopanem.

6 VIII 1974 r. na zlocie legionowym na Wawelu został honorowym prezesem Związku Legionistów Polskich. Od III 1977 r. był członkiem-założycielem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, a do II 1979 r. Komitetu Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu. Od VIII 1980 r. aktywnie wspierał "Solidarność".

Zmarł 13 X 1985 r. w Zakopanem i został tam pochowany w kwaterze legionowej cmentarza przy ul. Nowotarskiej.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari 5 klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Orderem Polonia Restituta IV klasy, siedmiokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Literatura
T. Kryska-Karski, St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991;
Z. Mierzwiński, Generałowie II Rzeczypospolitej, Warszawa 1990;
W. K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny, t. 1, Warszawa 2005.