Urodził się w 1 VI 1895 r. Chorobrowie koło Brzeżan. Maturę zdał w III Gimnazjum we Lwowie w 1913 r.

Od IX 1913 do III 1915 r. studiował na Akademii Wojskowej w Wiedniu i po awansie na podporucznika służył w armii austriackiej na froncie rosyjskim i włoskim.

Od XI 1918 r. służył w 9 pułku ułanów (do VI 1919 r. pod nazwą pułk strzelców konnych), dowodząc szwadronem, potem dywizjonem w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. W VIII 1920 r. został dowódcą 12 p. uł., którym dowodził w bitwie pod Komarowem 31 VIII, gdzie został ranny.

W X 1920 r. powrócił do 9 p. uł. w Żółkwi, był zastępcą dowódcy, potem dowodził szwadronem. Od VIII 1922 r. był instruktorem w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Gnieźnie, a od I do XII 1923 r. instruktorem jazdy w Oficerskiej Szkole Artylerii i Inżynierii w Toruniu.

Po czym przebywał na zgrupowaniu polskiej olimpijskiej ekipy jeździeckiej w Grudziądzu i wziął udział w Olimpiadzie w Paryżu w 1924 r.

Od VIII 1924 do VII 1926 r. służył w 8 p. uł. w Krakowie, m.in. jako zastępca dowódcy i kwatermistrz pułku. Następnie był komendantem Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii we Lwowie.

W XII 1927 r. został zastępcą dowódcy , a od XI 1928 do X 1938 r. był dowódcą 9 p. uł. w Czortkowie, potem w Trembowli. W 1928 r. awansował na podpułkownika , a w 1933 r. na pułkownika.

Od XII 1935 r. kierował polską ekipą jeździecka i wziął udział w Olimpiadzie w Berlinie w 1936 r.

W X 1938 r. został komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, a od VIII 1939 r. dowódca Ośrodka Zapasowego Mazowieckiej i Pomorskiej Brygady Kawalerii w Garwolinie.

W kampanii 1939 r. walczył od 3 IX dowodząc osłoną Wisły od Góry Kalwarii po Dęblin, następnie od 13 do 23 IX będąc zastępcą pułkownika A. Zakrzewskiego, dowódcy Brygady Kawalerii.

Uniknął niewoli i przedostał się do Krakowa, gdzie w X 1939 r. założył Organizację Wojskową Krakowa "Kaerge", którą w I 1940 r. podporządkował Związkowi Walki Zbrojnej, w II został komendantem Obszaru Kraków-Śląsk ZWZ. W V 1940 r. awansował na generała brygady, a jesienią został wyznaczony na następcę Komendanta Gł. ZWZ. 24 IV 1941 r. został zatrzymany przez Niemców, lecz zbiegł.

Po rozwiązaniu Obszaru Kraków-Śląsk w VII 1941 r. został zastępcą Komendanta Gł. ZWZ - Dowódcy Armii Krajowej. Równolegle od jesieni był komendantem Obszaru Zachodniego (okręgi Pomorze i Poznań). W VII 1943 r. został Dowódcą AK. W XI 1943 r. wydał rozkaz do akcji "Burza". W III 1944 r. awansował na gen. dywizji. 31 VII 1944 r. postanowił o rozpoczęciu Powstania Warszawskiego. 30 IX został mianowany Naczelnym Wodzem.

Po zakończeniu powstania przebywał w niewoli w Landwasser, Colditz i Markt-Pongau.

Po uwolnieniu przybył do Londynu i 28 V 1945 r. odjął funkcję Naczelnego Wodza, pełniąc ją do XI 1946 r. Od VII 1947 do IV 1949 r. był premierem rządu RP na uchodźstwie. Był członkiem Rady Politycznej od XII 1949 do III 1954 r. i Rady Trzech od VII 1956 do śmierci.

Był współorganizatorem Koła AK i od III 1947 przewodniczącym jego Rady Naczelnej. Od powstania w 1947 Studium Polski Podziemnej przewodniczył jego Radzie.

Zmarł 24 VIII 1966 r. w Bletchley.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari III, IV i V klasy, Orderem Polonia Restituta I i IV klasy, trzykrotnie Krzyżem Walecznych; pośmiertnie Orderem Orła Białego (1995), Orderem Virtuti Militari II klasy.

Piotr M. Boroń

Wybrana literatura:
A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 2, Warszawa 1987;
Z. Mierzwiński, Generałowie II Rzeczypospolitej, Warszawa 1990;
T. Kryska-Karski i St. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991.