Urodził się 19 I 1888 r. w Klwowie koło Opoczna. W 1908 r. zdał maturę w szkole handlowej w Radomiu. Po czym ponowił maturę we Lwowie i uzyskał dyplom inżyniera na Politechnice w 1912 r., studia uzupełniał w Liège i w Akademii Górniczej w Saint Etienne.

W czasie studiów był czynny w skautingu, Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie" i Związku Młodzieży Polskiej "Zet". Od 1911 do 1912 r. był komendantem Armii Polskiej i Polskich Drużyn Strzeleckich.

Po wybuchu I wojny światowej był członkiem Komitetu Organizacyjnego Legionu Polskiego (tzw. Puławskiego przy armii rosyjskiej). W 1916 r. ukończył Wojskowa Szkołę Inżynierii w Kijowie. Później służył w 1 Dywizji Strzelców Polskich, a I do II 1918 r. w I Korpusie Polskim. Następnie przedostał się do 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. L. Żeligowskiego na Kubaniu. W VI 1919 r. powrócił z dywizją do Polski jako dowódca kompanii inżynieryjnej.

W wojnie polsko-bolszewickiej był szefem sztabu 8 Dywizji Piechoty.

Od VI 1921 r. służył w Oddziale I Sztabu Generalnego. W 1922 r. został zweryfikowany jako podpułkownik i ukończył Wyższą Szkołę Wojenną. Po czym służył w Biurze Ścisłej Rady Wojennej, a od 1926 r. w Oddziale III Sztabu Generalnego. Od XII 1927 do I 1929 r. dowodził 4 pułkiem saperów w Sandomierzu. Następnie był zastępcą szefa Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Od IV 1930 do VIII 1932 r. w Sztabie Głównym szefował Kierownictwu Fortyfikacji. Po czym do IV 1934 r. był zastępcą dowódcy 39 pułku piechoty w Jarosławiu. Od IV 1934 do IV 1939 r. służył w Korpusie Kontrolerów.

W IV 1939 r. został szefem zaopatrzenia w Naczelnym Dowództwie Saperów, a następnie i w czasie kampanii 1939 r. był zastępcą naczelnego dowódcy saperów. Przez Rumunię przedostał się do Francji.

Od 13 XI 1939 do 18 I 1940 r. w Paryżu był zastępcą Komendanta Gł. i Szefem Sztabu Związku Walki Zbrojnej. Po czym był dowódcą saperów w Sztabie Naczelnego Wodza, gdzie awansował na pułkownika.

W Wielkiej Brytanii przez pewien czas był dowódcą saperów w III Brygadzie Strzelców, później prowadził szkolenia, a od V 1943 r. służył w Centrum Wyszkolenia. Od VII 1943 r. był szefem Wydziału Technicznego do spraw Zarządu Wojskowego.

W 1947 r. powrócił do Polski i był krótko wykładowcą Akademii Sztabu Generalnego, a od 1948 do 1951 r. pracował w Ministerstwie Żeglugi, potem do 1968 r. w Bibliotece Narodowej w Warszawie. Zmarł 8 XII 1973 r. w Warszawie.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta IV i V klasy, trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Literatura

M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii 1939-1945, Warszawa 1990;
E. Muszalski, B. Studziński, Henryk Józef Bagiński (1888-1973), [w:] "Więź" 11/1975.