Urodził się 29 X 1895 r. w Stopnicy w powiecie opatowskim. Uczęszczał do Szkoły Filologicznej im. St. Staszica w Lublinie i gimnazjum w Radomsku.

W VIII 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich i w XI został ranny pod Krzywopłotami. Od III 1915 r. służył w 5 pułku piechoty LP i przeszedł z nim cały szlak bojowy, będąc rannym pod Kostiuchnówką w VII 1916 r. i w 1917 r. awansując na starszego sierżanta. Po tzw. kryzysie przysięgowym od VII do XII 1917 r. był internowany w Szczypiornie. Po czym działał w Polskiej organizacji Wojskowej w Częstochowie, a od wiosny 1918 r. był komendantem I Podobwodu Milejów POW na Lubelszczyźnie.

Od XI 1918 do VI 1921 r. służył w 5 pp Legionów. Walcząc w odsieczy Lwowa został ranny. Od IV do XII 1919 r. walczył na Wileńszczyźnie awansując na podporucznika. W I 1920 r. wyzwalał Dyneburg, po czym awansował na porucznika. Od IV do IX 1920 r. wziął udział w tzw. wyprawie kijowskiej, kontrofensywie z nad Wieprza i bitwie nad Niemnem.

Od VI 1921 r. był adiutantem 1 Brygady Piechoty, a od VII 1921 do X 1924 r. służył w Dowództwie 1 Dywizji Piechoty Leg. w Wilnie, od V 1924 r. jako szef sztabu 1 DP Leg. Od XI 1924 do wiosny 1932 r., z małymi przerwani służył w 5 pp Leg. w Wilnie. Po czym był dowódcą XXII batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza w Nowych Trokach do X 1935 r., awansując w 1934 r. na podpułkownika. Następnie do XI 1938 r. był zastępcą dowódcy 42 pp w Białymstoku, gdy został dowódcą 5 pp Leg.

W kampanii 1939 r. walczył na czele swojego pułku w składzie 1 DP Leg. 13/14 IX na kilka godzin dostał się do niewoli, z której zbiegł do walczących oddziałów i złożył broń dopiero pod Mościskami, gdzie po trzech dniach ponownie uciekł z niewoli niemieckiej i przedostał się do Warszawy.

Od przełomu X i XI 1939 r. kierował wydziałem wyszkolenia (o zmieniających się nazwach) Oddziału III dowództwa gł. Służby Zwycięstwu Polski - Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej.

We IX 1942 został komendantem Okręgu Wołyń AK. W III 1943 r. awansował na pułkownika.

Był organizatorem i pierwszym dowódcą 27 Wołyńskiej DP AK. 10 II 1944 r. przekazał dowództwo majorowi J. Kiwerskiemu, po czym był inspektorem Komendy Gł. AK na okręg lubelski i kielecko-radomski. Jako oficer przeznaczony do działań w organizacji NIE, wyszedł z Warszawy 16 VIII 1944 r. z ludnością cywilną.

Działał w strukturach NIE, aż do jej rozwiązania w V 1945 r., będąc zastępcą gen. E. Fieldorfa, a później w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj. 2 XI 1945 r. został aresztowany i skazany na 6 lat więzienia, na mocy amnestii zwolniony 16 III 1947 r. Przebywał na leczeniu w Poznaniu, próbował znaleźć pracę w Warszawie i Gdańsku. 16 XII 1947 r. został ponownie aresztowany i po wielomiesięcznym, brutalnym śledztwie skazany na 10 lat więzienia. 16 XII 1953 r. na podstawie amnestii został zwolniony z więzienia we Wronkach.

W 1954 r. został referentem w Rejonie Przemysłu Leśnego w Szczecinku. Od 1959 r. był na rencie. Zmarł 24 IX 1970 r. w Szczecinku.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta V klasy i siedmiokrotnie Krzyżem Walecznych.

Piotr M. Boroń

Literatura
A. K. Kunert, Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-44, t. 2, Warszawa 1987;
D. Faszcza, "Luboń", "Wiktor" pułkownik Kazimierz Bąbiński 1895-1970, Warszawa 2010.