Urodził się 14 II 1892 r. w Kalisce na Kujawach. W 1908 r. ukończył szkołę handlową we Włocławku i studiował w Konserwatorium Muzycznym w Petersburgu. Tam w 1911 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego. Od IX 1914 r. służył w kawalerii Legionów Polskich, gdzie awansował na wachmistrza. Po ukończeniu kursu oficerskiego w Ostrołęce w III 1917 r. dowodził 3 plutonem 1 szwadronu 1 pułku ułanów. Podczas tzw. kryzysu przysięgowego uciekł z transportu do obozu w Szczypiornie. W X 1917 r. zgłosił się do konspiracji w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Od VIII 1919 r. służył w 11 p. uł. jako dowódca szwadronu, a od I 1920 r. był referentem Sekcji Jazdy I Departamentu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W V otrzymał przydział na dowódcę plutonu 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego a potem adiutanta pułku, walcząc w wojnie polsko-bolszewickiej został dwukrotnie ranny.

Od III 1921 r. pracował w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. Od 1922 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej, która ukończył w 1924 r. i od X jako rotmistrz był wykładowcą taktyki w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. W X 1927 r. został szefem Wydziału Wyszkolenia w Departamencie Kawalerii MSWojsk., a po roku powrócił do 1 p. szwol. na stanowisko dowódcy szwadronu. Od II 1930 r. kierował referatem operacyjnym Oddziału III Sztabu Gł. W IV 1932 r. został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych, gdzie był I oficerem sztabu Inspektora Armii gen. Jana Romera, a następnie I oficerem do zleceń GISZ. W VII 1937 r. objął dowództwo 1 p. szwol.

W kampanii 1939 r. dowodził swoim pułkiem w ramach Mazowieckiej Brygady Kawalerii. 29 IX trafił do niemieckiej niewoli, 2/3 X zbiegł z obozu w Jarosławiu i przedostał się do Warszawy. Tu w X został zaprzysiężony w Służbie Zwycięstwu Polski i był szefem Oddziału III Dowództwa Gł. SZP. Od I 1940 r. był szefem sztabu komendy okupacji niemieckiej Związku Walki Zbrojnej, a od VI Komendy Gł. ZWZ.

7 VII 1941 r. w Warszawie został schwytany przez gestapo i przewieziony do Kielc. Gdzie po torturach ujawnił część swojej wiedzy o ZWZ i podjął się misji przekazania gen. S. Roweckiemu niemieckich propozycji zawarcia "układu o zawieszeniu broni" z ZWZ. 27 VIII został zwolniony na oficerskie słowo honoru, iż wróci do Kielc. Komendant Gł. ZWZ odmówił jednak jakichkolwiek rozmów, więc 6 IX 1941 r. w Warszawie popełnił samobójstwo.
Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta V klasy, dwukrotnie Krzyżem Walecznych; pośmiertnie Orderem Virtuti Militari IV klasy (1942).

Piotr M. Boroń

Literatura
A. K. Kunert, Słownik konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1, Warszawa 1987;
M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945, Warszawa 1990.