Order Orła Białego
Order Orła Białego to najwyższe polskie odznaczenie i najstarsze z obecnie nadawanych. Ustanowiony w 1705 r przez króla Augusta II Mocnego. Zniesiony po III rozbiorze Polski w 1795 r., reaktywowany w Księstwie Warszawskim i Królestwie Polskim (1807-1831) i ponownie w II Rzeczpospolitej w 1921 r.
Po II Wojnie Światowej sporadycznie nadawany przez Rząd Polski na Uchodźctwie, w PRL nie nadawany w ogóle; nie został oficjalnie zniesiony, ale niejako skazany na zapomnienie. W 1992 r. ponownie oficjalnie uznany za najwyższe odznaczenie państwowe.
Order jest jednoklasowy, przyznawany za wybitne zasługi dla Polski, cywilne i wojskowe, podczas pokoju i wojny. Nadawany jest najwybitniejszym Polakom i cudzoziemcom (najczęściej głowom państw).
Obecnie odznaczenie składa się z krzyża na szarfie i gwiazdy orderowej. Ma formę krzyża maltańskiego z kulkami na rogach ramion, na awersie czerwonego z białym obrzeżem i pękami złocistych promieni między ramionami Na krzyżu znajduje się orzeł państwowy wz.19. Rewers krzyża jest złocisty z białym obrzeżem i napisem na ramionach: ZA OJCZYZNĘ I NARÓD. W centrum znajduje się złocisty monogram RP na białym tle, w zielonym wieńcu dębowym. Gwiazda orderowa składa się z ośmiu pęków srebrzystych promieni, a na niej znajduje się rewers krzyża, ale czerwony z białym obrzeżem i bez kulek na rogach ramion.
Krzyż nosi się na szerokiej jasnoniebieskiej szarfie z lewego ramienia, a gwiazdę przypiętą na lewej piersi.