Zmarł gen. bryg. Tadeusz Bieńkowicz ps. „Rączy”

Ostatnie pożegnanie śp. generała odbędzie się w sobotę 21 grudnia o godzinie 12.00 w kościele p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP przy ul. Rakowickiej 18 w Krakowie.

****

Gen. bryg. Tadeusz Bieńkowicz ps. „Rączy” urodził się 15 kwietnia 1923 w Lidzie (obecna Białoruś). We wrześniu 1939 roku zgłosił się na ochotnika do wojska, lecz jako niepełnoletni został odesłany. Włączył się w  pracę podziemną harcerskiej organizacji konspiracyjnej, następnie trafił do  „piątki”, która tworzyła oddział  partyzancki, stając się z czasem II batalionem 77 Pułku Piechoty AK, dowodzonym przez por. Jana Borysewicza „Krysię”. Brał udział w wielu akcjach sabotażowych i dywersyjnych. Był niezwykle odważnym żołnierzem. Uczestniczył m.in. w akcji  rozbicia posterunku żandarmerii w Koleśnikach pod Ejszyszkami , dowodząc grupą szturmową. W połowie stycznia 1944 roku, jako zastępca Alfreda Fryesa ps. „Bez”, brał udział w ataku na więzienie w Lidzie, z którego uwolniono ponad 70 więźniów bez jednego wystrzału. Akcja była przygotowana perfekcyjnie, i to za udział w niej został odznaczony orderem Virtuti Militari. Pod koniec stycznia tego samego roku uczestniczył w rozbiciu niemieckiego garnizonu w Horodnie. Zdobyto wówczas znaczną ilość broni i amunicji. Uczestniczył w akcjach skierowanych przeciwko Sowietom, w tym także przeciw oddziałom NKWD. W walce zastrzelił generała NKWD, który dowodził akcją wyłapywania oficerów i żołnierzy AK. Po wojnie na krótko zamieszkał w Gdańsku, gdzie pomagał byłym żołnierzom AK z Wileńszczyzny, m.in. z oddziału „Łupaszki”. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie zaczął studia na Akademii Handlowej (dziś Uniwersytet Ekonomiczny). W 1950 r. został aresztowany i poddany bestialskim przesłuchaniom. Nikogo nie wydał i dostał wyrok dożywotniego więzienia. Wyszedł w 1956 r., a zrehabilitowany został dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych.

Zaangażował się w upamiętnianie działalności żołnierzy AK, pomagał kolegom partyzantom.  Był współzałożycielem (na początku lat dziewięćdziesiątych) Związku Armii Krajowej w Krakowie oraz Polskiego Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego w Krakowie, Prezesem Polskiego Związku Więźniów Komunizmu. Do śmierci piastował urząd Wiceprezesa Fundacji Muzeum Historii Armii Krajowej, która była zalążkiem obecnego Muzeum AK w Krakowie. Następnie został wybrany wiceprzewodniczącym Rady Muzeum AK, pełniąc funkcję w IV i V kadencji. Angażował się w upamiętnianie miejsc walk partyzanckich na Kresach. Wielokrotnie odznaczany za zasługi dla Ojczyzny i niezłomność w walce o jej niepodległość, m.in. Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim i Oficerskim, Orderem Odrodzenia Polski i Krzyżem Walecznych.

 

Wszystkim nam będzie brakowało jego siły i zaangażowania po stronie propagowania pamięci o historii XX wieku, elokwencji, spotkań z młodzieżą i w każdej chwili: dobrego słowa i wsparcia. Był Przyjacielem Muzeum. Był Żołnierzem. Był Bohaterem. Cześć Jego pamięci!