Złoty polski został walutą narodową

29 kwietnia 1924 roku do obiegu wprowadzona została nowa polska waluta narodowa – złoty polski. Był to rezultat reformy walutowej Władysława Grabskiego.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w kraju prawnym środkiem płatniczym była marka polska. W 1919 r. sejm podjął decyzję, że w przyszłości polską walutą ma zostać złoty. Niedługo potem wybuchła jednak wojna polsko-bolszewicka, co opóźniło wprowadzenie nowej waluty i wpłynęło na gospodarkę II RP. W 1923 roku inflacja w Polsce sięgnęła jednak aż 36 000%, a ceny wzrosły 286-­krotnie. Przeprowadzeniem reformy skarbowej oraz walutowej zajął się Władysław Grabski. Sejm na czas wprowadzania zmian (6 miesięcy) przekazał rządowi pełnomocnictwa do wydawania dekretów z mocą ustawy.

Reforma walutowa w pierwszej kolejności zakładała ustabilizowanie marki polskiej. Co było możliwe dzięki przeprowadzonej w styczniu 1924 r. tzw. interwencji giełdowej. W jej rezultacie kurs marki ustabilizował się na poziomie ok. 9 mln marek za dolara. Ponadto, władze zadeklarowały, że nie będą już dodrukowywać pieniędzy na potrzeby budżetu państwa. Kolejnym etapem było już wprowadzenie nowej waluty. 28 kwietnia 1924 r. działalność zainaugurował Bank Polski. Rozpoczął on emisję nowej waluty – złotego polskiego. Jej kurs zrównany został z frankiem szwajcarskim, co oznaczało, że wynosić będzie ok. 5 zł za jednego dolara. Wymiany dokonywano w relacji 1,8 mln marek za jednego złotego. Wycofywanie poprzedniego środka płatniczego trwało do lipca 1924 roku.