Zakończyła się ostatnia bitwa wojny obronnej

6 października 1939 roku gen. Franciszek Kleeberg podpisał kapitulację Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”.

4 dni wcześniej, 2 października 1939 r., w rejonie Kocka – miasta położonego na Podlasiu na północ od rzeki Wieprz, rozpoczęła się ostatnia bitwa kampanii obronnej ’39. Starcie rozegrało się pomiędzy Samodzielną Grupą Operacyjną „Polesie” składająca się z trzech dywizji, jednej brygady oraz eskadry obserwacyjnej gen. Franciszka Kleeberga liczącą ok. 18 tys. żołnierzy a niemieckim XIV Korpusem Zmotoryzowanym w składzie dwóch dywizji, w którego szeregach walczyło ok. 30 tys. ludzi.

29 września SGO „Polesie” wyruszyła z rejonu Włodawy, kierując się w stronę oblężonej Warszawy. Jednak następnego dnia gen. Kleeberg po otrzymaniu informacji o upadku stolicy, zadecydował się na modyfikację planów działania. Grupa zaczęła przemieszczać się w kierunku zachodnim, w stronę Dęblina, licząc na zdobycie magazynów z bronią i amunicją, znajdujących się w miejscowości Stawy. Kolejnym zamiarem było przejście w rejon Gór Świętokrzyskich.

2 października miało miejsce natkniecie się oddziałów podległych gen. Kleebergowi na niemieckie jednostki wojskowe w rejonie Kocka. Rozpoczęła się czterodniowa batalia, w trakcie której Polacy nie tylko skutecznie odpierali ataki wroga. Polscy żołnierze przeprowadzili szereg zwieńczonych sukcesem kontruderzeń, jak też podejmowali się działań o charakterze zaczepnym. 5 października stronie polskiej udało się dzięki pomyślnie przeprowadzonemu manewrowi, zmusić jedną z niemieckich dywizji do odwrotu. Pomimo takiego sukcesu, brak amunicji skłonił gen. Kleeberga o podjęciu decyzji o kapitulacji.