Urodził się Wincenty Kwieciński

Urodził się w Słowiańsku w Wigilię Bożego Narodzenia w 1916 roku. Od 1926 r. uczył się w sandomierskim gimnazjum. Wstąpił do Korpusu Kadetów nr 1. We Lwowie zdał maturę w 1935 r. W tym samym roku ukończył z pierwszą lokatą Szkołę Podchorążych w Toruniu. Otrzymał mianowanie na podporucznika, a za pierwszą lokatę na liście starszeństwa otrzymał złotą szablę od Prezydenta RP – Ignacego Mościckiego. Jako prymus wybrał przydział do 6 pułku artylerii lekkiej 6 DP Armii „Kraków”, gdzie objął dowództwo baterii.

W trakcie kampanii wrześniowej był prawdopodobnie najmłodszym dowódcą baterii w Wojsku Polskim. W walkach pod Aleksandrowej Lubelskim został ciężko ranny, a przez dowództwo nawet mylnie uznany za poległego. Jednak po długim leczeniu powrócił do zdrowia. Uznany za inwalidę wojennego nie został przez Niemców skierowany do obozu jenieckiego. W 1939 r. wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski, od 1940 r. w Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej. Początkowo pod pseudonimem „Jur” działał w Świętokrzyskiem, lecz zagrożony aresztowaniem przez gestapo przeniósł się do Warszawy. Od października 1942 r. służył jako zastępca kontrwywiadu Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa AK. W trakcie powstania warszawskiego był dowódcą kontrwywiadu Armii Krajowej. Razem z Kazimierzem Moczarskim przeprowadził z Pruszkowa do Komorowa Delegata Rządu na Kraj Stanisława Jankowskiego, a następnie doprowadził do spotkania wicepremiera (S.Jankowskiego) z dowódcą AK – gen. L. Okulickiego.

W styczniu 1945 r. został mianowany majorem WP, a kilka miesięcy później podpułkownikiem. Wstąpił do Organizacji „NIE”, a po zakończeniu II wojny światowej do Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”. W październiku 1946 r. został prezesem III Zarządu „WiN” zajmując to stanowisko do stycznia 1947 roku. Po aresztowaniu przez polskie władze został poddany brutalnemu śledztwu. W grudniu 1947 roku został skazany na dożywotnią karę więzienia, jednak po 10 latach więzienia został zwolniony. Następnie pracował jako akwizytor, a następnie obejmował różne stanowiska kierownicze w różnego rodzaju spółdzielniach.

Zmarł 15 września 1984 r. w Warszawie, gdzie został pochowany.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari (dwukrotnie), Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej.