Urodził się Melchior Wańkowicz

Był mistrzem opowieści reportażowej, w której łączył fikcję z faktami. Pisał z charakterystyczną dla gawędy szlacheckiej manierą, a jego barwna polszczyzna zjednywała mu czytelników. Przyszedł na świat 10 stycznia na Białorusi, a dzieciństwo spędził na Kowieńszczyźnie. Wspomnienia z tego okresu dały podstawę dla jego utworu „Szczenięce lata” napisanego w 1934 r.

Melchior Wańkowicz po ukończeniu szkół przeniósł się do Krakowa, gdzie na najstarszym polskim uniwersytecie studiował prawo (ukończył je w latach 20 na Uniwersytecie Warszawskim).
Gdy wybuchła wojna uniknął powołania do carskiej armii podstawiając sfałszowane zaświadczenie lekarskie. W czasie Wielkiej Wojny działał na rzecz Polaków zesłanych w głąb Rosji. Po ślubie z Zofią z Małagowskich wstąpił do I Korpusu Polskiego gen. J. Dowbór-Muśnickiego. Za walki w Korpusie odznaczono go Krzyżem Walecznych. Brał udział w zdobyciu Mińska w 1918 r., a po umowie polsko-niemieckiej zbuntował się przeciw jej ustaleniom, za co został aresztowany. Zwolniony z więzienia opisał przeżycia tego okresu w „Strzępkach epopei”.

W okresie międzywojennym M. Wańkowicz pracował jako dziennikarz i literat, publikując między innymi w „Kurierze Warszawskim”, „Wiadomościach Literackich” i „Kurierze Porannym”. Był między innymi doradcą reklamowym Związku Cukrowników Polskich i to jemu możemy przypisać hasło: „Cukier krzepi”.

Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Rumunii, a następnie do Palestyny. Był korespondentem wojennym 2 Korpusu Polskiego. Brał udział w bitwie o Monte Cassino, za co ponownie otrzymał Krzyż Walecznych. Po wojnie wydał trzytomowy reportaż Bitwa o Monte Cassino

Każdy ginący człowiek to cały świat sam w sobie

Bitwa o Monte Cassino – fragm.

Po wojnie przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, jednak po 9 latach powrócił do Polski. Zmarł w 1974 r. w Warszawie.

fot. M. Wańkowicz na wzgórzu „Widmo” w maju 1944 r.