Urodził się Bronisław Prugar-Ketling

2 lipca 1891 r. w Trześniowie w powiecie Brzozowskim urodził się Bronisław Prugar – Ketling, hallerczyk, gen. brygady WP, gen. dywizji  LWP.

Absolwent gimnazjum Męskiego im. Królowej Zofii w Sanoku, w którym w 1910 r. zdał maturę. W tym samym roku otrzymał powołanie do austriackiego wojska, w którym odbył roczną służbę. Po opuszczeniu koszar rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego. Będąc jeszcze uczniem gimnazjum, był mocno zaangażowany w konspiracyjną działalność niepodległościową. Należał do Związku Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewiacy”, działał również w Drużynach Bartoszowych.

Uczestnik I wojny światowej, od 1914 r. pełnił służbę frontową jako oficer liniowy armii austriackiej, w 1916 r. został wzięty do niewoli rosyjskiej. Przebywając na terenie Rosji po rewolucji 1917 r. wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, w której aktywnie działał do początków 1918 r., kiedy to przedostał się do Francji. Od lipca 1918 r. służył w 2 pułku strzelców pieszych, z którym jako dowódca kompani, a następnie batalionu walczył na froncie francuskim w Wogezach. Do kraju powrócił wraz Armią Polską dowodzoną przez gen. Józefa Hallera. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej od kwietnia 1920 r. walczył na froncie, pełniąc wysokie funkcje sztabowe. Przez okres międzywojenny był oficerem służby czynnej.

Wziął udział w kampanii wrześniowej, walcząc pod Krzywczą, w rejonie Łętowni i Wapowiec, w obronie Przemyśla, dowodził atakiem na Żelechówkę, brał udział w bojach pod Brzuchowicami i Hołoskiem. 15 września 1939 r. został awansowany do stopnia gen. Brygady. Po przedostaniu się do Francji objął dowodzenie nad 2 Dywizją Strzelców Pieszych, jednostką odtwarzanych polskich sił zbrojnych. Uczestniczył w kampanii francuskiej 1940 r., podczas której ujawnił się po  raz kolejny jego kunszt żołnierski, za sprawne dowodzenie na polu walki został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Tuż przed kapitulacją Francji przedostał się do Szwajcarii, gdzie wraz ze swoimi żołnierzami był internowany do końca wojny. W grudniu 1945 r. powrócił do Polski. Podjął służbę w Ludowym Wojsku Polskim, w 1947 r. został awansowany do stopnia gen. dywizji. Zmarł w Warszawie 18 lutego 1948 r.