fbpx
Szarża ułanów II Brygady Legionów Polskich pod Rokitną.

Szarża ułanów II Brygady Legionów Polskich pod Rokitną.


Wiosną 1915 r. front na wschodzie Europy ustabilizował się w Besarabii i na Bukowinie. Austriacy, wspierani przez II Brygadę Legionów, musieli pokonać 4 linie rosyjskich okopów wzmocnionych przez gniazda karabinów maszynowych.

13 czerwca doszło do szarży ok. 70 ułanów pod dowództwem rtm. Zbigniewa Dunin-Wąsowicza. Pokonali oni 3 linie umocnień jednak nie udało im się zdobyć czwartej linii okopów. Nie wiadomo, kto wydał rozkaz do ataku, który zakończył się dla Polaków masakrą. W szarży, która trwała około kwadransa, poległo 15 ułanów, blisko 30 zostało rannych, a kilku dostało się do rosyjskiej niewoli. Zginął również rotmistrz Dunin-Wąsowicz. Do austriackich umocnień powróciło zaledwie kilku ułanów.

Wkrótce Rosjanie wycofali się z bronionego odcinka, a szarża pod Rokitną stała się symbolem bohaterstwa i poświęcenia polskiego żołnierza. Jednak już w okresie II RP oceniano, że szarża przyniosła zbyt wielkie straty, których można było uniknąć. W literaturze wojskowej stwierdzano, że szarża nie przyniosła żadnych wymiernych efektów; krytykowano również brak współgrania jazdy z innymi typami broni, tj. artylerią oraz piechotą.

W 1923 r. szczątki poległych ułanów zostały złożone na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, a Józef Piłsudski odznaczył uczestników szarży Orderami Virtuti Militari.

fot. Obraz Wojciecha Kossaka – Szarża pod Rokitną, źródło: wikimedia commons.