Zawarto sojusz polsko-francuski

19.02.1921 r. zawarto sojusz polsko-francuski

Po odzyskaniu niepodległości rozpoczęły się walki o ukształtowanie zasięgu terytorialnego młodego państwa. W ten sposób doszło do walk zbrojnych z niemal wszystkimi sąsiadami poza Łotwą i Rumunią. Wobec Polski negatywnie ustosunkowana byli przede wszystkim Sowieci oraz Niemcy, ale także Czechosłowacja oraz Litwa. W zaistniałej sytuacji Polska była zmuszona szukać sojuszników wśród państwa stojących na straży ładu wersalskiego. Jednak możliwość korzystnej współpracy z Wielką Brytanią była niewielka z powodu niechęci brytyjskich polityków wobec Polski (kwestionowali oni m.in. zasadność przyznania Polsce ziem należących uprzednio do Niemiec).

Zdecydowanie korzystniej wyglądała perspektywa współpracy z Francją, kolejnym mocarstwem gwarantującym ład w Europie. W Polsce pamiętano o francuskiej pomocy podczas I wojny światowej („Błękitna Armia”) oraz wojny polsko-bolszewickiej (misja gen. M. Weyganda, pomoc materialna), natomiast we Francji poprzez zbliżenie z krajem nad Wisłą dążono do posiadania sojusznika za wschodnią granicą Niemiec.

Układ sojuszniczy normujący zasady współpracy uregulowano bardzo szybko, a następnie doprecyzowano podczas wizyty polskiej delegacji we Francji (Józefa Piłsudskiego, E. Sapiechy, Kazimierza Sosnkowskiego) i podpisano 19 lutego 1921 r. W myśli tajnej konwencji oba państwa gwarantowały sobie udzielenie pomocy militarnej wszystkimi posiadanymi siłami przede wszystkim w przypadku agresji Niemiec. Umowa przewidywała również udzielenie Polsce pożyczki w wysokości 400 mln franków, częściowo w postaci materiałowej z francuskiego demobilu. Układ wszedł w życie rok później po podpisaniu niekorzystnej dla strony polskiej umowy gospodarczej.

fot. Wizyta Józefa Piłsudskiego we Francji w 1921 r. źródło: NAC