Pucz monachijski

8 listopada 1923 r. rozpoczął się nieudany zamach stanu zorganizowany przez członków Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP), które przeszło do historii jako pucz monachijski. Wieczorem tego dnia do monachijskiej piwiarni Bürgerbräukeller wtargnęła grupa bojówkarzy SA na czele z Hitlerem, który zakomunikował o rozpoczęciu przez obóz narodowosocjalistyczny rewolucji, której celem miało być w pierwszym rzędzie obalenie dotychczasowego rządu bawarskiego. Następnie ogłosił postulat marszu na Berlin na wzór włoskich faszystów, jako wstępu do przejęcia sterów władzy przez obóz narodowosocjalistyczny z nim, jako kanclerzem na czele. Wkrótce po tym, bojówkarze SA rozpoczęli opanowywanie strategicznych obiektów Monachium, nie zdołali jednak zająć centrali telefonicznej, budynków rządowych i wojskowych koszar. Rano następnego dnia uzbrojony tłum, szacowany nawet na ok. 3 tys. osób wyruszył w kierunku siedziby bawarskich władz. Zdecydowane działanie policji, która nie zawahała się użyć broni, rozpędziło demonstrację, co zaważyło na losach puczu. Hitler, przekonany, że został raniony, jak wielu innych ratował się ucieczką. W przeprowadzenie zamachu zaangażowani byli również m.in.: E. Ludendorf, E. Röhm, R. Hess, H. Göring. W następstwie tych wydarzeń zdelegalizowano NSDAP, wielu uczestników, w tym Hitlera, aresztowano, osądzono i uwięziono.