Powstanie obozu izolacyjnego dla dzieci

11 grudnia 1942 r. operacyjną działalność rozpoczął obóz izolacyjny dla dzieci w Łodzi (niem. Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt).

W 1941 r. Niemcy postanowili powołać miejsce odosobnienia dla polskich dzieci przyłapanych np. na szmuglu lub drobnych przestępstwach. Dla Niemców problemem stały się również sieroty, których rodzice zostali aresztowani lub zabici przez nich samych. W listopadzie 1941 r. Heinrich Himmler wydał rozkaz o powołaniu specjalnego obozu dla dzieci. Niemcy utworzyli obóz na terenie getta w Łodzi.

Według niemieckiego zarządzenia do obozu kierowano nieletnich przestępców lub „dzieci zaniedbane” w wieku od 6 do 16 lat. Zaleceniem najwyższych, nazistowskich władz było „wychowanie” polskiej młodzieży, którą pochwycono np. na kradzieży jedzenia. W praktyce do obozu trafiają dzieci, których rodzice zostali zabici lub zesłani do obozów koncentracyjnych. Blisko połowa z nich pochodziła z terenów wcielonych do III Rzeszy, w tym Śląska. Do Łodzi trafiają dzieci w każdym wieku, nawet niemowlęta.

Podobny obóz założono również w Nakle, jednak tam zamykano również osoby dorosłe, co czyni obóz w Łodzi jedynym w pełni dziecięcym obozem.