Akcja pod Szczuczynem

Do najbardziej znanych polskich oddziałów partyzanckich należał ten dowodzony przez cichociemnego – Jana Piwnika „Ponurego”. Początkowo terenem jego działań był obszar Gór Świętokrzyskich, jednak na skutek decyzji Komendy Głównej  AK, legendarny dowódca na początku 1944 r. został przeniesiony na teren okręgu Nowogródzkiego. Tam stanął na czele utworzonego niewiele wcześniej VII Batalionu 77. Pułku Piechoty AK.

29 kwietnia 1944 roku żołnierze oddziału, w liczbie ok. 130 osób, wzięli udział w akcji, której celem był Szczuczyn, a przede wszystkim znajdujący się w nim dobrze zaopatrzony posterunek żandarmerii. Plan zakładał, że partyzanci (niektórzy przebrani w niemieckie mundury) mieli się zakraść do jednego z budynków i tam ukryć się, aż do momentu wybicia ustalonej wcześniej godziny ataku. Okazało się jednak, że Niemcy przypadkowo odkryli kryjówkę partyzantów, którą następnie okrążyli. Niektórym żołnierzom AK dzięki niemieckim mundurom, udało się wymknąć z zasadzki. Jednak po pewnym czasie niemieccy funkcjonariusze rozpoczęli ostrzeliwanie wycofujących się.

Była to jedna z najdotkliwszych porażek polskich oddziałów działających na Kresach. W wyniku tego nieudanego ataku śmierć poniosło kilkudziesięciu partyzantów.