Tadeusz Komorowski

Urodził się 1 czerwca 1895 r. w okolicy Brzeżan pod Lwowem. W 1905 r. rozpoczął naukę w gimnazjum we Lwowie, a następnie wstąpił do organizacji „Sokół”. Po ukończeniu gimnazjum w 1913 r. wstąpił do wiedeńskiej Akademii Wojskowej, a po jej ukończeniu został podoficerem kawalerii. Podczas I wojny światowej dowodził plutonem w cesarsko-królewskiej armii na froncie rosyjskim oraz we Włoszech. W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, dowodził m.in. 12 pułkiem ułanów. Podczas wojny polsko-bolszewickiej został ranny w bitwie pod Komarowem. W okresie międzywojennym pełnił funkcję instruktora w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Gnieźnie, a także instruktora jazdy w Oficerskiej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie. W 1923 r. wszedł w skład grupy olimpijskiej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Wziął udział w VIII Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu. W kolejnych latach pełnił rolę komendanta Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii we Lwowie, a także objął dowództwo w 9 pułku ułanów. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 r. kierował grupą olimpijską, która zdobyła srebrny medal w drużynowym Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego.

Wziął udział w kampanii obronnej, w której dowodził osłoną Wisły na odcinku w rejonie Dęblina. Pod koniec września 1939 r. przybył do Krakowa, gdzie założył Organizację Wojskową Krakowa nazywaną „Kaerge” samemu używając pseudonimów „Korczak” i „Prawdzic”. Z początkiem 1940 r. związał się ze Związkiem Walki Zbrojnej zostając komendantem Obszaru Kraków-Śląsk ZWZ. Po wsypie w krakowskim ZWZ w kwietniu 1941 r. gen. Komorowski przedostał się do Warszawy zostając formalnie zastępcą gen. Stefana Roweckiego „Grota” oraz komendantem Obszaru Zachodniego obejmującego Okręgi Poznań i Pomorze. W tym czasie używał pseudonimu „Gajowy”. Po aresztowaniu gen. Roweckiego od lipca 1943 r. Komorowski został dowódcą Armii Krajowej przyjmując pseudonimy „Bór” i „Znicz”. 31 lipca 1944 r. podjął decyzję o wybuchu powstania w Warszawie. We wrześniu 1944 r. został mianowany Naczelnym Wodzem. Po klęsce powstania trafił do niemieckiej niewoli, z której wyszedł w maju 1945 r. Po wojnie pozostał na emigracji w Londynie. W latach 1947-1949 był premierem Rządu RP, a następnie członkiem Rady Politycznej oraz Rady Trzech. Pomysłodawca odznaczenia Krzyża Armii Krajowej. Zmarł 24 sierpnia 1966 r. W 50 rocznicę wybuchu powstania warszawskiego prochy generała „Bora” powróciły do Warszawy.

 

Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego, trzykrotnie Orderem Virtuti Militari (II, IV i V klasy), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.